سلام من به ابالفضل، به شمس روی قمر

سلام من به شکنج و سواد موی قمر

سلام من به دو دستی که بوسه گاه علی است

به سروِ قامتِ یار و رخ نکوی قمر

شراب ساقی کوثر همیشه لبریز است

ز جای بوسه ی او بر لب سبوی قمر

تمام رزق خلایق خدای‌حی‌ودود

دهد به ناز نگاه و به آبروی قمر

چنان‌به تیغ دو ابرو گرفته جانها را

 که بی خبر ز مماتش بماند عدوی قمر

بجز رساندن آبی به لعل شش ماهه

نبوده چیز دگر فکر و آرزوی قمر

وفا نگر که به بزم خدای عاشورا

به نوک نی زده بوسه‌رگ گلوی قمر

میان لجه ی خون سجده آورد بر خاک

چرا که بوده ز خون سرش وضوی قمر

بود امیر جهان، بلکه برتر از آن است

هر آنکه بوده از اول گدای کوی قمر

ادب گرفته ادب را ز محضرش (لاله)