آینه ی حُسنِ خدا یا حسین
مُصحَف مِصباحِ هُدیٰ یا حسین
نورِ خدای ازلی اَلسّلام
یوسفِ زهرا و علی اَلسّلام
کیستی ای بنده ی ایزد مرام؟
یاد تو در جان و دلم صبح و شام
دین زِ قیام تو بقا یافته
عشق به نامِ تو بقا یافته
آبرویت را بِنَهادی به کف
تا که شود زنده دوباره شرف
بر همه معشوق و مکرّم شدی
آبروی خلقِ دو عالم شدی
درس تو ایثار و فداکاری است
دین خدا را مدد و یاری است
یاد تو مأنوس دلِ مُضطرم
ای به فدایت پدر و مادرم
شعله به دلها بزند ماتمت
اهل و عیالم به فدای غمت
راه تو ایمان و عُبودیّت است
عزت و عشق و شرف و غیرت است
ریزه خورِ خوانِ تو ام یا حسین
ننگ غلامان تو ام یا حسین
گرچه جدا شد لبِ تشنه سرت
غربتت این بس که منم نوکرت
من کمم از قطره، تو دریای نور
سوز دمت هست مسیحای نور
من به غم عشقت اسیرم حسین
کاش برای تو بمیرم حسین
ای شده پرپر چو گلی در خزان
از چه عدو زد به لبت خیزران؟
یا وَلیَ الله، گناهت چه بود؟
جُرمِ رَضیعِ بی پناهت چه بود؟
تازه جوانت زِ چه در خون نشست؟
پشت تو از داغِ جوانت شکست
از چه ابالفضل زمینگیر شد؟
پیکرش آماجِ دو صد تیر شد
از چه به مَه، هاله ی نیلی زدند؟
به روی بچه هات، سیلی زدند؟
علتش این بود یقین داشتی
درد خدا و درد دین داشتی
علّتش این بود که در آن مصاف
تیغ کشیدی به روی انحراف
سَدّ رَهِ فتنه و بدعت شدی
مهرِ فروزان هدایت شدی
ای به فدای شورِ آئینی ات
ای به فدای غیرت دینی ات
خون تو جان داده به مکتب، حسبن
ای همه ی هستیِ زینب، حسبن
- پنج شنبه
- 5
- مهر
- 1403
- ساعت
- 8:16
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
امیر عباسی
ارسال دیدگاه