مِهر است و باز ایام درس و مشق و تحصیل است
وَ پازلِ دلدادگی در حال تکمیل است
یادم نرفته، روز اول، هفت سالم بود
شوق و شعف آمیخته با شور و حالم بود
میخورد زنگ مدرسه، من در میان صف
پرواز میکردم به اوج آسمان صف
رفتم نشستم پشت میز و نیمکت، خوشحال
ناگاه دیدم طی شده زان روز، چندین سال
اکنون من و چندین دهه بگذشته از آن روز
چه زود رفت انگار که بوده همین دیروز
حالا بگویم با وجودِ سوخته م ای کاش
درس وفا و عشق می آموختم ای کاش
ای کاش در دوران تحصیلاتم از استاد
علمِ قشنگِ آدمیّت میگرفتم یاد
ای کاش آداب سعادت یاد میدادند
عشاق را درس شهادت یاد میدادند
پای الف بای جهاد و پاکی و تقویٰ
ای کاش من هم میشدم مثل جهان آرا
صد حیف قوت خویش را خونِ جگر کردم
سودی ندیدم من، ضرر کردم ضرر کردم
گویم به اشک جاری و قلبِ پر از دردی
ای خوش به حالِ آرمان جانِ علی وِردی
- پنج شنبه
- 5
- مهر
- 1403
- ساعت
- 8:18
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
امیر عباسی
ارسال دیدگاه