زهرا(س) که از داغ پیمبر(ص) شد عزادار
اشکش چکید از چشم و حیدر شد عزادار
اسلام از این لحظه در سیلِ غم افتاد
آیاتِ قران تا به محشر شد عزادار
کعبه به تابوتِ نبی(ص) میداد بوسه
زمزم شبیه حوض کوثر شد عزادار
غار حرا گم کرد یار و مونسَش را
سنگِ صبورش رفت و آخر شد عزادار
أم أبیها(س) سوخت از داغِ یتیمی
یا أيهاالسادات! مادر شد عزادار
بعد پدر غم با أمیرالمؤمنین خورد
در کوچه با غصب فدک مادر زمین خورد
این داغ، عمری قاتلِ جانِ حسن(ع) بود
آن کوچه باریک زندانِ حسن(ع) بود
دستی که بالا رفت و سیلی زد به مادر
تنها دلیلِ دستِ لرزانِ حسن(ع) بود
از همسرش جای محبت زهر نوشید
این هم جواب لطف و احسانِ حسن(ع) بود
با مهربانی بسکه روی خوش نشان داد
مرد جزامی باز مهمان حسن(ع) بود
با گریه پا به پایِ سائل ها می آمد
هر روز حاتم مرثیه خوانِ حسن(ع) بود!
- پنج شنبه
- 10
- آبان
- 1403
- ساعت
- 18:57
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
مرضیه عاطفی
ارسال دیدگاه