ابرها بر سقفِ ما بارانِ نم‌نم ریختند
در میانِ آشیانم یک جهان غم ریختند
خانه‌ام را سیل دارد می‌برد کاری بکن
در نگاهِ بچه‌هایم آب زمزم ریختند
یک بغل واکردی و گفتند مادر خوب شد
چار طفلم بینِ آغوشِ تو باهم ریختند
تو خودت دارالشفایی پس شفایت را طلب
در نفسهایت عزیزم اسم اعظم ریختند
اشکهایم ای شکسته‌سینه رویت خیس کرد
سرفه‌هایت لکه‌خون‌ها را به رویم ریختند
هم نمی‌آید چرا زخمت ، چرا بهتر نشد
فضه و اسماء و زینب هرچه مرحم ریختند
چند روزی هست دارد بچه‌ام جان می‌دهد
چه شده؟ انگار در کامِ حسن سم ریختند
مادرم را در بقیع گفتی چه شد با کودکت
کاش می‌گفتی سرت یکباره باهم ریختند
فاطمه بنت‌اسد حالِ عروست را ببین
بر سرِ شیرخدا چند ابن‌ملجم ریختند
در به رویت فاطمه اُفتاد و از آن رد شدند
بارِ شیشه داشتی با ضرب محکم ریختند
از تو چادرخاکی و از من محاسن روی خاک
تو زمین خوردی سرِ من خاکِ عالم ریختند
ریسمان بر گردنم بود و تو هم در شعله‌ها
تازه وارد‌ها سرِ طفلانِ ما هم ریختند
* *
دادم از حالا برای زینبِ بی مَحرم است
آه می‌بیند که در گودال یکدم ریختند
نیزه‌ها با تیغ‌ها بسیار بسیار آمدند
آب را در پیش آن لب تشنه کم‌کم ریختند
(حسن لطفی۹۹/۱۰/۲۷)
- شنبه
- 26
- آبان
- 1403
- ساعت
- 13:2
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حسن لطفی
ارسال دیدگاه