جایی که گریه باشد آرام بیقراران
(بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران )
با داغ سخت یاران ما گرچه سوگواریم
در پای مکتب حق چون کوه استواریم
ما مرد این مسیر و سربازِ حیدر هستیم
در معرکه مطیع فرمان رهبر هستیم
ما داغ دیده اما کی نا امید باشیم ؟
ما پاسدارِ خونِ پاک شهید باشیم
حاجی ! تو رفتی و بر راهت مداومت شد
خار دو چشم صهیون راه مقاومت شد
از آن شبی که دستت از پیکرت جدا شد
دشمن جری شدو هی سر مست و بی حیا شد
حاجی بگو که آخر من از کجا بگویم؟!
از ماجرای تلخِ شام بلا بگویم ؟!
باید کنار عکست هم ناحیه بخوانم
هم از غم شهیدان ... از ضاحیه بخوانم
در غزه کودکان را در خاک و خون کشیدند
صد حرمله گلوی شش ماهه ها دریدند
یک فاتحه بخوانم حالا برای انسان
یخ زد کودکی از سرما در این زمستان
از خون هر شهیدی بر خاک غم نوشتند
مزدش بُوَد شهادت آنانکه که حق سر شتند
سید حسن فدا شد ... نصر خدا که مانده
راهش ادامه دارد پرچم به جا که مانده
داغ غریبی و غم بر شعر سایه دارد
این سوره های بی سر تنها دوآیه دارد
یک آیه روی خاک و یک آیه روی نیزه
تشنه به خون شیعه مانده گلوی نیزه
حاجی گلایه دارم ! قدری گلایه بد نیست
شعرم به جز زبان مرثیه را بلد نیست
با رفتن تو دیگر یک روز خوش ندیدیم
هی داغ روی داغ و هی بار غم کشیدیم
ایدل بگو دوباره این روضه را به گریه
در مثنوی بیاور این لحظه را به گریه
داغ عروج یاران هرگز نبوده آسان
از زائرِ تو حتی دشمن بُوَد هراسان
گلزار دیده چشمش پرپر شده شقایق
آخر بگو چه آمد بر زائران عاشق
از ساچمه بگو یا از سادگی پرواز
از چادری که در خون حتی نشد ز سر باز
از خون گرم جاری ... از دست های سردو ...
از مادران و طفلان ، بابا کنار هر دو
از دختری که عالم غرق بهانه اش شد
که گوشواره های قلبی نشانه اش شد
« ریحانه » ای که می شد اینجا گریز روضه
« عادل » جوانه می زد در برگ ریز روضه
نامرد و بزدلانه این حمله بی هوا بود
گلزار سیزده دی چون دشت کربلا بود
گفتم که بی هوا زد ، روضه به گریه آمد
یاد دمی که دشمن پی رقیه آمد ...
۱۰ دی ماه ۱۴۰۳
- پنج شنبه
- 20
- دی
- 1403
- ساعت
- 17:44
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حسین رحمانی
ارسال دیدگاه