ما دست به دامان همانيم كه بايد
گيرم گره از كار كسى هم نگشايد
اين اسم چه رازى ست كه از دامن آدم
هر لكه ننگ گنهى را بزدايد
چون شمع بر افروخته جان مى دهم از شوق
روزى چو به ديدارم اگر دوست بيايد
دنيا همه هستى مرا برد به غارت
اما نتواست دلم را بربايد
يك عمر دميدى به اميدى به من اما
جز آه مگر از نفس نى چه بر آيد؟
در جاده پر پيچ و خم وصل نشستم
شايد كه مرا هم ببرد قافله، شايد...
یاسین قاسمی
- سه شنبه
- 10
- تیر
- 1404
- ساعت
- 13:43
- نوشته شده توسط
- ياسين قاسمى
- شاعر:
-
یاسین قاسمی
ارسال دیدگاه