مى‏خواستم كه جانب ميخانه رو كنم
دستِ نياز حلقه جام و سبو كنم
در ساحل نياز نشينم اميدوار
دل را به شطّ باده دَمادم فرو كنم
وقتى كه هست شوق تيمم ز خاك يار
ديگر چرا ز چشمه زمزم وضو كنم
با من حديث طعنه نا مردمان مگو
من آبروىِ مِى طلب آبرو كنم
تيغ زبان به كار نمى‏آيدم دگر
باشد به چشم خون شده‏ام گفتگو كنم
از دست رفته دل به تمناى دلبرم
ساقى كمى تحمل من كن كه مضطرم
دست خمار جز به سوى خم نمى‏رود
كشتى ز بحر جز به تلاطم نمى‏رود
گر گُل اسير پنجه باد خزان شود
از بلبل انتظار ترنم نمى‏رود
يك خوشه عشق آل على گر ثمر دهد
آدم سراغ دانه گندم نمى‏رود
حاتم بخيل نيست، اگر درهمى نداشت
لبهاش جز به مهر و تبسم نمى‏رود
تا گفت آشيانه ما آن ديار هست
آواره مى‏شود دل و از قم نمى‏رود
چشمم فرات و باز دلم مات مى‏شود
محوِ جلالِ عمه سادات مى‏شود
تا باده از سبوى امامت گرفته‏ايم
پيش خدا جوازِ اقامت گرفته‏ايم
از حُسن خلقيتم به حيرت، گمان مبر
انگشت بر دهان ز ندامت گرفته‏ايم
دل را چو داده‏ايم به دست طبيب عشق
منزل به كوچه باغ سلامت گرفته‏ايم
با وعده بهشت برابر نمى‏كنيم
هر دِرهمى از او به كرامت گرفته‏ايم
خورشيد را مُسخّر خود كرده‏ايم ما
تا ذره‏اى ز رحمت عامت گرفته‏ايم
تا سوخته چو لاله ز داغت دعاى ماست
خاك حريم شاه چراغت دواى ماست
يك صبح مى‏شود كه برايم دعا كنى؟
يا نيمه شب به شوق نمازم صدا كنى؟
مرغ دل از قفس تن به دركشى
در آسمان صحن و سرايت رها كنى
ما را به پادشاهى عالم در آورى
يعنى كه در حريم بلندت گدا كنى
امروزه كاينچنين به كرامت زبانزدى
تا رستخيز بهرِ شفاعت چها كنى؟
تو زائر مدينه‏اى و طوس مى‏روى
ما را ببر كه زائر قبرِ رضا كنى
باشد نصيب ما بنمايى هزار حج
يعنى طواف در حرم ثامن الحجج
اينجا كه آمدى سخن از تازيانه نيست
حرفى ز بى وفايى و ظلم زمانه نيست
در دست‏هاى مردم شهر تو سنگ نيست
يعنى سلام مردم تو وحشيانه نيست
سيلى نزد كسى به رُخ داغدار تو
اينجا خبر ز خون دل و دردِ شانه نيست
با شاخ گل ترا به سوى خانه مى‏برند
كنج خرابه بهر تو آشيانه نيست
آرى حريم تو حرم اهل بيت شد
حتى فراز آنكه ز قبرش نشانه نيست
تا نيت زيارت معصومه مى‏كنم
ياد از مزار مادر مظلومه مى‏كنم
جواد زمانی
منبع:فریاد العطش