باز برون آمده ماه از نقاب
بس كن و بیهوده متاب آفتاب
زهره زهرا قمر آورده باز
از همه شوریده تر آورده باز
آمده ماهی كه هزار آفتاب
پیش بلندای حضورش شد آب
عرش خدا زیور از او یافته ست
ساقی ما ساغر از او یافته ست
آنكه شد افلاك گرفتار او
خواجه لولاك گرفتار او
آنكه رخش شعله شد آفاق را
خاك نشین ساخته نه طاق را
دیده گشود آن گل نیلوفری
پیش رخش شمس و قمر مشتری
چشم خدا  محو تماشای او
سر و گرفتار بلندای او
ساقی میخانه ی دین آمده ست
عرش نشینی به زمین آمده ست
ساغر و پیمانه مهیا كند
یك دل دیوانه مهیا كند
تا كه صمیمانه به نامش كنیم
از سر اخلاص سلامش كنیم
فاطمه را نور دو عین آمده
پای بكوبید حسین آمده
بستر او دامن پیغمبر است
فاطمه از هر دو پریشان تر است
اشك خدا ریخته بر دامنش
شعله زد آن اشك به پیراهنش
دارد از آینده خبر می دهد
ر غم او مرثیه سر می دهد
طاقت زهرا به سر آند دگر
گفت كه جانم به فدایت پدر
بر دلم از گریه زدی نیشتر
آه نسوزانم از این بیشتر
حرف بزن ناله چرا می كنی
دامن صبر از چه رها می كنی
ناله چرا گریه چرا شاد یاش
شاد تر از عالم ایجاد باش
ای كه سرا پای تو نورانی است
دیده ات از بهر چه بارانی است
عاقبت آن گل سخن آغاز كرد
در غم او مرثیه ای ساز كرد
گفت ز بالا خبر آمد مرا
كرب و بلا در نظر آمد مرا
زین سبب از خویش برون گشته ام
راهی صحرای جنون گشته ام
رب و بلا بوی خطر می دهد
یاس در آن معركه سر می دهد
تیغ جدا می كند از تن سرش
كشته شود در بر او اكبرش
شمع وجودش شود آب ای دریغ
بر لب دریای سرای ای دریغ
آتش داغش شررم می زند
شعله به چشمان ترم می زند
دامن صحرا كفنش می شود
نیزه رها سوی تنش می شود
دامنش آغشته به خون می شود
عقل گرفتار جنون می شود
آتش مرثیه كه افروختند
حضرت زهرا و علی سوختند
آه عجب مجلسی آماده شد
اشك علی یور سجاده شد
پیكر زهرا تب ماتم گرفت
محفلشان رنگ محرم گرفت
طفل علی غنچه لب باز كرد
در بر مدر سخن آغاز كرد
گفت خوشم با غم فرداغی خویش
شادم از آینده زیبای خویش
تیغ بگو تا بپذیرد مرا
تنگ در آغوش بگیرد مرا
این منم اینگونه پذیرای او
تشنه بوسیدن لبهای او
جام لبش شعله ورم می كند
از همه دیوانه ترم می كند

تیغ بگو تا ننماید دریغ
وعده حق را كه نشاید درنگ
این همه تاخیر سزاوار نیست
دوری شمشیر سزاوار نیست
سینه گشودم كه بخواهی مرا
می كشد این چشم به راهی مرا
شاعر:ابراهیم ثنائی