سلام ما بــه مــدینـــه به قبلــۀ جــانش      
ســـلام مــا بــه رســول لله وگلستــانش                   
سلام مابه حریمی که مهبط وحی است        
کـه جبـرئیل امین خـادم است ودربانش                   
سـلام مــا به گلستــــان سبـــز اهللبیت                
سـلام مـا بـه بقیــــع وقبـــور ویــرانش                    
سلام ما به جگــر گوشــۀ رســــول الله         
به فاطمـه به شکــوه وبه قبـر پنهانش                    
سلام ما به علی وبــه غُـربت وقَـدرش             
به جان وقلب صبور وبه اشک چشمانش                    
سلام ما به امـا می که تیـر بــاران شد          
سلام مـا به مــزار بــه خاک یکسانش                    
سلام ما بــه دل داغـــد یـــدۀ سجّــــا د           
به سجده های طویل وبه چشم گریانش                    
سلام مابه امــا می که بـاقر العلم است           
درودمـا بـه گهـُـرهــای نـاب وغلطـانش                     
سلام ما به گل صـادقی که گلشن دیـن           
هماره سبز شد از چشمه های عرفانش                    
سلام ما به مـــــزار غــَـریب اُ مّ بنیـــن              
به مادری که شرر داشت جان سوزانش                    
اگرضــریح نـــــــدارد قبــور ایـــن پاکـان                 
قلـــوب شیعـــه بــود بقعـــۀ فـــروزانش                     
برای خانۀ خورشیـد شمــــع لازم نیست             
که روشــن است همیشـه زنور یزدانش                    
مدینـــه همره عشـاق خــــویش جا دارد            
تمـــام عمــــر بگــــرینــد بر غـریبـانش                     
چه میـز بــانی گرمی کنـد رســــول الله             
از آن کسی که شـود در مدینه مهمانش                     
به یاد فــاطمه وغــربت علی همه عمر
گلاب اشک ((وفائی)) چکـد به دامانش
   شاعر:وفایی