مردم شهر چه ها بر جگرت آوردند
 شعله بر سوختن بال و پرت آوردند
دست سمت رخ هم چون قمرت آوردند
 گل یاسم چه بلایی به سرت آوردند
خواب بودی ورم پلک ترت را دیدم
 رفتی از هوش کنارم، به خودم لرزیدم
بعد از آن روز که من سوختنت را دیدم
 مُردم و زنده شدم زخم تنت را دیدم
باورم نیست بمانی کفنت را دیدم
 غیرت کوچه و اشک حسنت را دیدم
چند وقتی ست که خوابش پر کابوس شده
 غیرت کودکمان زخمی ناموس شده
وای اگر بال و پرت میل به پرواز کند
 زخم سر بسته ی پهلوت دهن باز کند
از تب نیمه شب تو سخن آغاز کند
 باید امروز نگاهت کمی اعجاز کند
ور نه از خس خس راه نفست می میرم
 آه، از شهر مدینه چه قدر دلگیرم
اشک چشمان ترت کاش امانت می داد
 سوزش بال و پرت کاش امانت می داد
دنده ی دردسرت کاش امانت می داد
 شب و درد کمرت کاش امانت می داد
نقشی از صورت خورشید در این شام بکش
 بسترت سرخ شده، پس نفس آرام بکش
بشکند دست بزرگی که به رویت بد زد
 از لج من به روی بازوی تو آمد زد
خواست تا دست بیافتد چه قدر بی حد زد
 دشمنت زخم پیاپی به دلم خواهد زد
با زمین خوردن تو سینه ی من تیر کشید
 دست من را نفس خسته به زنجیر کشید
در نگاه تو غم سوختنی معلوم است
 غمت از دوختن پیرهنی معلوم است
در سراشیبی گودال تنی معلوم است
 کشتۀ بی سر و پاره بدنی معلوم است
تکه های بدنش سهمیهٔ هر نیزه است
 زیر و رو کردن او زیر سرِ سر نیزه است
شاعر : مسعود اصلانی