پنجم ماه ، مه چاردهی جلوه گراست        
که زخورشید فروزنده ، فروزنده تر است
شهربانو که جهان محو جلالش گشته  
پسری زاده که برخلق دوعالم پدر است
چه پسر ثانی حیدر چه پسر جان حسین  
چه پسر آینه طلعت خیرالبشراست
پسری رشک ملک یا ملکی فوق بشر   
هم از این پاک تر است و هم از آن خوبتر است
این پسر کیست علی بن حسین بن علیست
که حسین بن علی نیز او مفتخر است
این چراغی است که در دست حسین بن علی  
همدم نورفشان و همه جا جلوه گر است
به حسین بن علی سیّد احرام قسم     
این علی بن حسین است و حسینی دگراست
این بود زمزم و مسعی و صفا و مروه        
این منا و عرفات است و مقام و حجر است
همه گل های نبی گشت خزان و پس از آن    
هرچه دادند به شیعه  همه از این شجراست
یاراوباش که عالم همه یار تو شوند        
مهر او جوی که بر آتش دوزخ سپر است
چشم دوزد به نماز شب او شب ، هرشب     
گوش در پای دعای سحر او سحر است
به دعای شب و اشک سحر اوسوگند      
که نماز از نفسش معتبر و مفتخر است
نرگس دیده و سر و قد و مرآت  جمال          
همه تصویر خدای احد دادگر است
ذکر و تسبیح  و مناجات و نماز و روزه         
بی ولایش همگی هیزم پیش شرر است
جدّ او ختم رسل مام گرامی زهرا                
سه وصی را پسر و هفت ولی را پدر است
او که با تیغ زبان و معجز حیدر دارد
او که سر تا به قدم آئینه پیغامبر است