مرد اگر خانه به گلزار جان برگیرد
دل او، باز هوای سر و همسر گیرد
گر چه فرزند، عزیزست چه دختر چه پسر
بیشتر مهر پدر جانب دختر گیرد
بارها گفت نبی: فاطمه چون جان منست
که گمان داشت کسی جان پیمبر گیرد؟!

بارها گفت که آزار وی، آزار منست
کاش می‏بود که گفتار خود از سر گیرد
کاش می‏بود در آن کوچه، نبی تا که مگر
راه بر قاتل دختر، پی کیفر گیرد
کاش می‏بود که از خادمه‏ی دختر خویش
خبری از سبب سوختن درگیرد
کاش می‏بود پیمبر که ز اَسما پرسد
که: چرا دختر من روی ز همسر گیرد؟!
کاش می‏بود که آن شب، جسد فاطمه را
گاه بر دوش علی، گاه پیمبر گیرد
کاش می‏بود در آن شام غریبان که به دست
اشک غربت مگر از چهره‏ی حیدر گیرد
کاش می‏بود که اطفال یتیم او را
بدهد تسلیت و بوسد و در برگیرد
کاش می‏بود در آن نیمه‏ی شبها، که حسین
خیزد از خواب و بهانه پی مادر گیرد
چه غم از وحشت فرداست؟ که (آواره‏ی) او
دامن فاطمه را در صف محشر گیرد
شاعر : مهدی تجبی همدانی (آواره)