در دشت كين چو پا شه دين در ركاب كرد

ز اشك ملك بساط فلك را خراب كرد

سلطان دين بخانه زين چون گرفت جاي

گفتي مكان ببرج اسد آفتاب كرد

آورد چون سمند بجولان سپهر گفت

قصد هلاك خيل عدو بو تراب كرد

چون ذو الفقار شير خدا از ميان كشيد

شير فلك ز صولت او زهره آب كرد

آمد كنار معركه لب خشك و ديده تر

با آن گروه كفر شعار اين خطاب كرد

كاي قوم من مگرنه حسينم كه جبرئيل

از كائنات خدمت من انتخاب كرد

جدم مگر نه احمد و بابم نه حيدر است

كان مه دو نيم كرده و او فتح باب كرد

من آن نيم كه از غم يكتار موي من

زهرا مدام گريه بسان سحاب كرد

تقصير من چه و گنهم چيست اي گروه

كه امروز تشنگي جگرم را كباب كرد

رحمي كنيد و قطره آبي به من دهيد

كاندر حرم سكينه غش از بهر آب كرد

در مهد ناز اصغرم از سوز تشنگي

ناخن ز خون سينه مادر خضاب كرد

جودي خموش باش كزين نظم گريه خيز

سيل سرشك خانه عالم خراب كرد