مگر كسی كه می كُشند، تنش برهنه می كنند
مگر سری كه می بُرند، به روی نیزه می زنند
چقدر جوهرت رقیق شده
لب تو چاك چاك تیغ شده
چقدر عمق دارد این گودال
كه تنت توی خون غریق شده
پیش از این یك خراش سطحی بود
زخم پیشانیت عمیق شده
توی گودال ظاهراً دعوا
سر انگشتر عقیق شده
لااَقل پیرهن را نبرید
جامعه اش كهنه و عتیق شده
خیمه هایت به گریه اُفتادند
دخترت طعمه ی حریق شده
یك نفر داد می زد ای شمر
ببُر از پشت وقت ذیق شده
شاعر:عباس احمدی
- یکشنبه
- 6
- اسفند
- 1391
- ساعت
- 15:54
- نوشته شده توسط
- یحیی
ارسال دیدگاه