بتاب ای مه تو بر غــــم خانۀ ما        
که تاریک است امشب محفل مـــا
نمی دانی بــــــود شـــام غریبان        
فغـــــــــان از امشب و آه یتیـــمان
نمی دانی بــود زینب عـــــزادار   
بـــــــود از داغ عباسش پــــریشان
نمی دانی که لیلا بــــــی پسر شد   
ز داغ اکــــــــبرش گــــردیده نالان
یکی از مرگ بابا در فغـان است    
یکی بهر برادر نـــوحه خوان است
یکی گوید که من بــــــــابا ندارم    
یکی گریـان ز بـــهر نوجوان است
یکی گوید حسین جانـم سرت کُو     
یکی در شیون و بر سر زنان است
بتاب ای مه که بینــــی کربلا را       
بـــــــــه خـــون غلطیدگان نینوا را
ببین اکبر تنش صــــد پاره گشته      
علــــــــی اصغر خون آغشته گشته
بین دست ابــــــــــالفضل علمدار     
جــــــــــدا شد از بدن از جور کفار
بتاب ای مـه که بینی مشک پاره    
بــــــــه جسم کُشته گان بنما نظاره
ببین انگـــشت و انگشتر جدا شد     
چــــه ظلمی بر حریم مصطفی شد
بتاب ای مه که بینی ظلـم و کینه      
ببینـــی بـــــــــــی در گشته سکینه
ببین خون خدا در خون طــــپیده       
قـــــــــــد زینب از این ماتم خمیده
بتــــاب ای مه که بینی ظلم اعدا       
زدنـــــــد آتـــــــش حریم آل طاها