ای ز غم تو بر جگر سنگ شراره      
وی در همه ی عمر ستم دیده هماره
سنگینی اندوه تو از کوه فزون تر     
غم های فراوان تو بیرون ز شماره
از هجر تو باید کمر کوه شود خم    
جایی که گریبان ولایت شده پاره
تا ماه جمالت به دل خاک نهان شد        
بر چهره ز چشم حسنت ریخت ستاره
سوزد جگرم بر تو که با پای پیاده       
همراه عدو رفتی و او بود سواره
از تیغ زبان زخم فراوان به دلت بود        
کز زهر ز پا تا به سرت سوخت دوباره
فوجی پی آزاردلت دست گشودند        
قومی ز دفاع تو گرفتند کناره
میثم» دگر از این غم جانسوز نگویی
کز نوک قلم جای  سخن ریخت شراره
شاعر:سازگار