بیا كه بی تو دلم سخت زارو غمگین است
بیا كه بار جدایی عجیب سنگین است
بدون بودن تو لحظه های من تلخ است
بیا كه زندگی ام با تو سبز و شیرین است
در این دیار همه طالب ظهور تو أند
كه كوچه كوچه ی این شهر غرق آذین است
اگر چه بردن نام تو سربلندم كرد
ولی سرم ز گنه در برتو پائین است
كجا روم؟ چه كنم؟ با كه درد خود گویم؟
جدایم از توو از چه سزای من این است؟‍َ
كسی كه عشق نورزد به نام نامی تو
به قول اهل محبت چقدر بی دین است
از عشق نگویم دگر از عشق نگویم
در كلبه ی ویرانه دگر عشق نجویم
آری همه دم گفت از این واژه ی بی رحم
پنهان شده  در عمق دلش رحم  نپویم
من رُفته بُدَ م راه، ز گرد رخ پر آب
اما چه كنم  گرد گرفته  همه  رویم
عشاق ز میخانه چه مستانه  برونند
آنان چو به یك  حادثه آیند  بسویم
نوشیدم از آن باده ی  معشوق كه هر دم
بر باد دهد پود و همی تار سبویم
این گل، گل عشق است كه روییده به قلبم
من عطر گل عشق به والله  نبویم
گمگشته ی عشق دگران بودم  وهرگز
آگاه نبودم  كه خودم  عاشق اویم