بینوایم، نوای من، مهــــدیست    
دردمــــندم، دوای من مهدیست
من غریبم در این زمــان، ولی      
مـــونس و آشنای من، مهدیست
گر چه از داغ هجر می سوزم   
راضیم چون شفای من مهدیست
گــه به یادش ز خواب برخیزم  
نیمۀ شـــب دعای من، مهدیست
من نـــخواهم بهشت، بی مهدی  
جنت بـــــا صفای من، مهدیست
در دم مــــــــــرگ با ولایت او   
آخرین حرف نای من، مهدیست
چون قیامت ز خــــاک برخیزم   
اندر آنجا نـــــدای من، مهدیست
آن که در روز حشـر می بخشد    
از عنایت خطــای من، مهدیست