عمریست که ما ریزه خوار خوان تو هستیم
شــرمنده ز الـــــطاف فـــراوان تو هـــــستیم
پـــــرونده مـــا کــر سیه از فرط گـــناه است
درکش قـــلم عــفو، کــه مــهمان تـــو هــستیم
٭٭٭٭٭
مــن گــر چـــه سیه روی و بدم یا الله       
از درگـــه خـــود مکن ردم، یا الله
گــــفتم که من و اینهمه عصیان چکنم     
گـــفتی کــه بـــیا مـــن آمـدم یـا الله
٭٭٭٭٭
مــن آمـــده ام گــدای این در گــردم      
در بــهر عــنایتت شــناور گــــردم
بـــا دست تــهی آمـــده ام یــــــا الله      
مپسند کـه بــا دست تــهی بر گردم
٭٭٭٭٭
شب خیز که عاشقان به شب راز کنند       
گــرد در بام دوست پــرواز کنند
هــر جا که دری بود به شب در بندند        
الا در دوست را که شب باز کنند
٭٭٭٭٭
                                          
الــهی بــیـــــــنوا و مــــستـــــمندم      
فــــــقیر و بـــی نــــوا و دردمـــندم
الــهی تـــو رفـــیق بــــــــی نوایان   
نـــظر بــنما تــو بــر حـــال گــدایان
٭٭٭٭٭
ســـیه، رویم، تــهی دســتم، فکارم      
گـــنهکارم، گــــــنهکار شـــرمسارم
الــهی کــن قــبول ایــن بــــینوا را     
مـــکن مــحروم کــــویت این گدا را