به دامنم ببرد رشک، آسمان بابا!
 به ماه تا که تو را می دهم نشان بابا!
تو بعد نیزه و طشت و تنور و خورجین ها
 شدی به کودک ویرانه میهمان بابا!
کلافه کرده مرا این خرابۀ تاریک
 کلافه کرده مرا درد استخوان بابا!
هراس دارم از این کوچه های نامحرم
 ز بس که طعنه شنیدم از این و آن بابا!
خرابه تکیه و منبر شده است دامانم
 گلوی تشنه و زخم تو روضه خوان بابا!
تو زخم روی لبت خورد و من سر جگرم
 ز بس که زد به لبت چوب خیزران بابا!
تو را به گودی مقتل کشیده اند و مرا
 کسی به سمت خرابه کشان کشان بابا!
کشید زلف تو را مشت شمر در گودال
 کشید موی مرا دست ساربان بابا!