دوستـــــان، آمد بهـــــــــار عیش و فصل كامرانى            مـــــژده آورده گـــــــل و خواهد ز بلبل مژدگانى
بــــــــاد در گلشن فزون از حد، نموده مُشك بیزى           ابـــــــر در بستــان، برون از حد نموده دُر فشانى

بــــــــــــرقْ رخشان در فضا چون نیزه سالارِ توران           رعــــــدْ نــــــالان چون شه ایران ز تیر سیستانى
از وصــــــــــــــــــول قطره باران به روى آب صافى           جلـــــــــوه‏گــــــر گشته طبقها پر ز دُرهاى یمانى
دشت و صحرا گشته یكسر فرش، از دیباى اخضر            مـــــــــر درختان راست در بر، جامه هاى پرنیانى
گـــــــــــــوییا گیتى، چراغان است از گلهاى الوان            سـوسن و نسرین و یاس و یاسمین و استكانى
هم، منــــــــــــزّه طَرْف گلشن از شمیم اُقحوانى            هــــــم، معطّــــر ساحت بستان ز عطر ضیمرانى
ارغــــــــــوان و رُزّ و گل، صحن چمن را كرده قصرى          فــــرش او سبز و فضـایش زرد و سقفش ارغوانى
وآن شقــــــــــایق، عاشق است و التفات یار دیده           روى از ایــــــن‏رو، نیم دارد سرخ و نیمى زعفرانى
لادن و میمون و شـــاه اِسْپَرغم و خیرى و شب بو           برده‏اند از طـــــــز خوش، گوى سبق از نقش مانى
ژالـــــــــــــــــــه بر لالـــه چو خال دلبران در دلربایى          نرگس و سنبل چو چشم و زلفشان در دلستانى
وآن بنفشـــــــــه بین، پریشان كرده آن زلف معطّر            كـــــــــــــــرده دلها را پریشان همچو زلفین فلانى
زیـــــــن سبب بنگر سر خجلت به زیر افكنده، گوید           من كجــــــا و طُـــــــــرّه مشكین و پُرچین فلانى؟
عشق بلبل كـــــــــــرده گل را در حریم باغ، بیتاب             آشكــــــارا گوید از "شهناز" و "شور" و "مهربانى"
قمـــــــــــریك "ماهور" خواند، هدهد "آواز عراقى"            كبكْ صــــــــوت "دشتى" و تیهو "بیات اصفهانى"
این جهـــــــــــــــانِ تازه را گر مردگان بینند، گویند             اى خداى .     .      .     .    .    .    .    .    .    .
كــــــــى چنین خرّم بهاران دیده چشم اهل ایران؟             كــــــرده نــــــــــــوروز كهن از نو خیال نوجوانى
یـــــــــــــا خداوند این بساط عیش را كرده فراهم              تـــــــا به صــــد عزّت نماید از ولى‏اش میهمانى
حضــــــــــــــــرت صاحب زمان، مشكوة انوار الهى             مــــــــــــــالك كوْن و مكان،  مرآت ذات لامكانى
مظهــــــــــــــر قدرت، ولىّ عصر، سلطان دو عالم              قــــــــــائم آل محمّـــــــد،مهدى آخــــــــر زمانى
با بقـــــــــــــــاء ذات مسعودش، همه موجود باقى            بــــــــى لحاظ اقدسش، یكدم همه مخلوق فانى
خوشه چین خرمن فیضش، همه عرشى و فرشى            ریـــزه خوار خوان احسانش، همه انسى و جانى
از طفیـــــــل هستى‏اش، هستىّ موجودات عالم              جـــــــوهـــــرى و عقلى و نامى و حیوانىّ و كانى
شاهـــــــدى كو از ازل،  از عاشقان بر بست رُخ را              بر ســــــــر مهـــــر آمـد و گردید مشهود و عیانى
از ضیــــــــائش ذرّه‏اى برخاست، شد مهر سپهرى              از عطــــــــایش بـــــــــــدره‏اى گردید بدر آسمانى
بهـــــــــــــــــــر تقبیل قدومش، انبیا گشتند حاضر                بهــــــــر تعظیمش، كمر خم كرد چرخ كهكشانى
گــــــــــــــو بیا بشنو به گوش دل، نداى "اُنظُرونى"               اى كه گشتى بى‏خود از خوف خطاب "لَنْ ترانى"
عیـــــــــــــد "خُم" با حشمت و فرّ سلیمانى بیامد                كـــــــه نهـــــادم بر سر از میلاد شه، تاج كیانى
جمعه مــــــــى گوید  من آن یارم كه دائم در كنارم             نیمــــــه شعبـــــــــــان مرا داد عزّت و جاه گرانى
قـــــــــــــــــرنها باید كه تا آید چنین عیدى به عالم               عیــــــــــد امسال از شرف، زد سكه صاحبقرانى
عقل گوید باش خامش، چنـــــد گویى مدح شاهى ؟             كـــــــه سروده مدحتش حق،  با زبان بى زبانى
اى كـــــــه بـــى نور جمالت، نیست عالم را فروغى              تا بــــــــه كـــى در ظلِّ امر غیبت كبرى ، نهانى؟
پــــــــــــــرده بردار از رخ و ما مردگان را جان ببخشا                اى كـــــــــه قلب عالـــــــم امكانى و جانِ جهانى
تا به كــــــــى این كافران،  نوشند خون اهل ایمان؟                چنـــــد این گرگان، كنند این گوسفندان را شبانى؟
تا به كــــــــى این ناكسان،  باشند بر ما حكمرانان؟               تا كى این دزدان، كنند این بى كسان را پاسبانى؟
تا به كـــــــــــــــى بر ما روا باشد جفاى انگلیسى؟                آنكه در ظلم و ستم، فرد است و او را نیست ثانى
آنكـــــــه از حرصش،  نصیب عالمى شد تنگدستى              آنكـــــه بــــــر آیات حق رفت از خطایش، آنچه دانى
خـــــــوار كن شاها تو او را در جهان تا صبح محشر            آنكـــــه مــــــــى زد در بسیط ارض، كوس كامرانى
تا بـــــدانند از خداوند جهان، این دادخـــــــواهـــى                 تـــــــا ببینند از شه اسلامیان، این حكمــــــــرانى
حــــــــــوزه علمیه قم را عَلَــــــــــــم فرما به عالم                  تـــــــــــــــــا كند فُلك نجات مسلمین را، بادبانى
بس كـــــــرم كن عمر و عزّت بر "كریمى" كز كرامت        كــــــــرده بر ایشان چو ابر رحمت حق، دُر فشانى
نیكخــــــــــــــــــــواهش را عطا فرما، بقاى جاودانى                 بهـــــــــر بدخواهش رسان هر دم، بلاى آسمانى
تا ز فـــــــرط گل،  شود شاها زمین چون طرف گلشن             تــــــا ز فیض فرودین، گردد جهانى چون جنانى
بگـــــــــــذرد بر دوستانت هــــــــــر خزانى چون بهارى          رو كنـــــــــد بر دشمنانت هر بهارى چون خزانى