دوش در خاطرم آن سرو گل اندام آمد
باز فارغ دلم از آتش در جام آمد
دانه بر گونه نهادست و به دورش زلفی
همچو صیّاد که با دانه و با دام آمد
مصحف رو ، خَجَک خال و خم گیسوی جیم
بین که قدّ الف یوسف از آن لام آمد
صلح خواهست اگر پس به چه کارش آید
جنگ افراز که با ناوک و صمصام آمد
اول عشق اگر این بوده سرانجامش چیست
راضی استم به خدا هر چه که فرجام آمد
نو گلان چمن آسیمه پریشان گشتند
آه، از خار مغیلان که به اقدام آمد
اختران از پی و خورشید هدایت در پیش
سنگ باران چو شهاب است که در شام آمد
چشم ها خیره بر آن سلسله ی مشکین بود
به نظرگاه عدو زاده ی ضرغام آمد
ز سخنرانی شهدخت علی نالان کفر
بی گمان رفت و پی اش پرچم اسلام آمد
نازم آن غنچه ی یاسی که به حیرت می گفت :
خاک چادر بِزُدا عمه که بابام آمد
بی کران است، امین، بحر مصائب، زانست
هرچه گفتی همه چون قطره ی قمقام آمد
شاعر:امین مقامی