اهل نجوا ز چه از دور زمان بی خبرید

از غم و غربت ماه رمضان بی خبرید

روزه داران که در امساک دهان می کوشید

سبب از چیست ز امساک زبان بی خبرید

روزه را فلسفه و حکمت روحی باشد

قانع از روزه به جسمید و ز جان بی خبرید

تا کی از اشک شبانگاه یتیمان غافل

تا کی از درد و غم بیوه زنان بی خبرید

گاه افطار که سر سفره رنگارنگید

آری از سفره محتاج به نان بی خبرید

سحر از ماه شب عشق نشانی هرگز

وقت افطار هم از صاحب آن بی خبرید

ای کسانیکه در آئینه خود پیر شدید

تا که از سوز دل نسل جوان بی خبرید

تا کی از یاد شهیدان خدا رو گردان

گوئی از همت ایثارگران بی خبرید

قامت شیعه دو تا گشت نیامد دلبر

تا کی از سختی این بار گران بی خبرید

روزی آید که به میزان الهی آئیم

روز پاسخ به خدائی که از آن بی خبرید