مارا که غمی بزرگ برجان ودل است
از فاطمه عشق او در این آب وگِل است
گر عید رسد مباد ما را عیدی
کین عید ازاین آمدن خود خجل است
سبز است بهار وگل به بستان زیباست
اما گل وبلبل وچمن تنگدل است
چون یاس شکسته کس ببیند درباغ
از غصه نمیرد بخدا سنگدل است
افتاده کنار یاس از جنس بلور
پژمرده گُلی به خون معطر،چو هِل است
سید نه به امروز که از روز الست
مملو زغم فاطمه جان را و دل است
شاعر:محمد موسوی اندانی