گناه می چکد از سقفِ اعتقادِ گِلینم
میان این همه سنگ بنا خراب ترینم
سوار ناقه ی معراجم و عروج ندارم
به گِل نشسته تقلای پای آهِ حزینم
تنیده پیچکِ عصیان به دور ساقه ی زردم
نشسته آفتِ تردید، روی برگ یقینم
نه آسمانِ بزرگی نه یک ستاره ی روشن
نه هیچ دستِ بلندی که خوب ماه بچینم
به شکلِ ظاهری ام هیچ اعتماد نشاید
دچار زلزله ای سخت گشته کوهِ یقینم
رضا جعفری
- پنج شنبه
- 19
- آذر
- 1388
- ساعت
- 11:50
- نوشته شده توسط
- سید محسن احمدزاده صفار
- شاعر:
-
حجه الاسلام رضا جعفری
ارسال دیدگاه