هنگامی که وفات رسول خدا(ص) نزدیک شد، آن حضرت به قدری گریست که اشک چشمانش، محاسن شریفش را تر کرد.
پرسیدند: ای رسول خدا! سبب گریه چیست؟
فرمود: «گریه می کنم برای فرزندانم، و آنچه نسبت به ایشان بعد از من توسط اشرار امتم انجام می گیرد. پویا دخترم فاطمه را می بینم که بعد از من بر او ستم می کنند و او ندا می کند: یا ابتاه! و هیچ کس از امتم او را کمک و یاری نمی کند.»[1]          
امام علی(ع) می فرماید: من و فاطمه و حسن و حسین نزد رسول خدا(ص) بودیم، آن حضرت رو به ما کرد و گریست!
من گفتم: ای رسول خدا! چرا گریه می کنید؟
فرمود: برای آنچه که بعد از من با شما می کنند گریه می کنم.
گفتم: چه چیزی؟
فرمود: گریه می کنم از ضربتی که بر فرق تو زنند، و از سیلی که بر گونه و صورت فاطمه زنند، و از نیزه ای که بر ران حسن وارد سازند، و زهری که به او بنوشانند و از قتل حسین ....»[2]  
 [1]                     - منتهی الامال، ج 1، ص 100.
[2]                     - مناقب ابن شهر آشوب، ج 2، ص 209، امالی صدوق، مجلسی، 28، حدیث 2.
     منبع: كتاب آتش در حرم