ای ارتفاع سر به گریبانِ آسمان
 بالاتر از بلندی ایوان آسمان!
 قدِّ فلک به قصر بلندت نمی رسد
 آغاز بارگاه تو پایان آسمان...
 زل می زند به اوج تو و تیره می شود
 دنیا به پیش چشم هراسان آسمان!
 یک عمر مردمانِ تو را ناشناخته
 افسانه ساخته ند از احسان آسمان
 غافل که از دو چشم فراوانِ مهر تو
 بر خاکیان روان شده باران آسمان
 حتی ندیده اند در آغوشِ رحمتت
 هر شب ز خواب پر شده چشمان آسمان
 او را سپرده دست تو پروردگار و بعد
 سوگند داده: جان تو و جان آسمان!
وقتی درخت های زمین با امید تو
 دستی رسانده اند به دامانِ آسمان
 من هم گدای سکه ی خورشید مانده ام
 دستم به دامن تو سلطان آسمان
شاعر:سودابه مهیجی