چاره مرا ،چاره مرا


بين كه چنين كرد مرا

                        عشق جگر سوز توآ

واله و ديوانه شدم

                        بر در ميخانه شدم

مي كه نه ،خم هم نبود

                       چاره من ، چاره مرا

كف زده ،تنبور زدم

                       تار و دف وني بزدم

شعر و غزل خوان بشدم

                       ليك نشد ،چاره مرا

ره زن آدينه شدم

                     ره رو اين مسجد و آن خانه شدم

سائل هر عاقل و ديوانه شدم

                      هيچ نشد چاره مرا ،چاره مرا

كهف بديدم نبدي

                       طور كه رفتم نشدي

كعبه نديدم اثري

                      از تو چرا ، چاره مرا

گفت نبي اين سخني

                      او ولدي من ولدي

كي ولدي من ولدي

                      گو تو به من ، چاره مرا

  من چه نمايم صنما

                       گر ننمائي تو نما

راه نما ،راه نما     

                        چاره مرا ،چاره مرا

 

      12/12/89    بي قرار

      رضا صدري علمداري