وقت دریا شدن و موسم باران شده است
روضه ات شکردوباره به من احسان شده است

هرکسی گریه کند غربت بی مثل تو را
هم نفس با نفس شاه خراسان شده است

من بمیرم که به جان دادن تو میخندند
اثر زهر به جسمت چو نمایان شده است

یک طرف زهر هلاهل طرفی هلهله ها
چقدر برجگرت زخم، فراوان شده است

سهم آب تو زمین خورد؛ لبت خورد ترک
آب از خشکی لبهای تو گریان شده است

تا سر بام کشیدند تنت را به زمین
بی سبب نیست که گیسوت پریشان شده است

شکر گیسوی تو را پنجه دشمن نکشید
دشمنت پیرهن کهنه ات از تن نکشید
********
شاعر:محسن حنیفی
منبع : بی پلاک