من علی ام عالی ام‌ دانای اسرار نهانم
انجُم آرای سمایم‌کارپردازِ زمینم

من جلیلم من جمیلم من وکیلم من کفیلم
من دلیلم من نقیلم من امام المتّقینم

قائم هستم، دائم هستم عالم هستم
حاکم هستم‌؛واصل‌هستم،مرشد روح الامینم

باء بسم الله راتاسین‌والناس‌آنکه داند
خود بوَد شاهد که من در اصل قرآن المُبینم

انتشار سبّح اِسم ربّک الاعلی منم من
چون سراپا جلوه ی اللهُ رب العالمینم

مقصدت رمز الم نشرح لک صدرک منم من
چون سراپا جلوه ی الله رب العالمینم

گفته قرآن چنگ باید زد به حبل الله جمیعا
اهل عالم دست پیشارید من حبل المتینم

من مُعزّ المومنینم من مُذِّل المُشرکینم
من بصیرٌ بالعبادم من هدیً للمتّقینم

در مقام وحیِ سُبحانَ الذّی اسری بعبدِه
از زمین تا قاب قوسَین با رسول الله قرینم

دست سرمد یار احمد مهرِ امجد
ماه مفرد
نور ایزد زیب مسندملجأ المُستضعفینم

پرچمم نصرٌمن الله‌است وخود فتحٌ قریبٌ
در نبرد ناکسین و قاسطین و مارقینم

تا قیامت گر شود تفسیر از نهج البلاغه
نیست خطی از خطوطِ‌صفحه علم الیقینم

مقصد ذاتِ حق از السّابقون السابقونم
حجت اللّهم وصـیِّ رحمتٌ للعالمینم

دردمندان را دوایم بینوایان را نوایم
بی پناهان را پناهم بی معینان را معینم

خاک و باد و آب و آتش در پی فرمان گزاری
در شمال و در جنوب و در یسار و در یمینم

من همان شاهم که هنگام سحربا روی بسته
مونس طفل یتیمم یاور ویران نشینم

من همان شاهم که شبهاجای خواب واستراحت
درمـیان بینوایان از عنایت مینشینم

من همان شاهم که مشک پیر زنجیرم به دوشم
گندمش بخشم اگرچه خود بود نان جبینم

آستانم آسمان است و زمین گرد نهالش
خود دهم فرمان و دست حق بود در آستینم

گر ببینم اشک غم می‌ریزد از چشم یتیمی
می‌رود تا عرش اعلی آه از قلب حزینم

سازگارم در مدیحم کرده انشاء این قصیده
زان سبب من شافع جرمش به روز واپسینم