والا مقام آمده ای ، سروری کنی
چهره به ما نشان بدهی ، دلبری کنی
درآسمان عشق بتابی و گردِ خویش
منظومه ی دل ِهمه را مشتری کنی
جتو جلوه ی کمالی و با روشنائی ات
باید که جامه بر تن ِ حور و پری کنی
باید که خاک با نظرت کیمیا شود
باید که بر تمام جهان رهبری کنی
تو واژه ی مطهر ِعشقی که آمدی
از جهل و تیرگی همه کس را بری کنی
والامقام! حضرت خورشید! بی گمان
از شرق تا به غرب زمین ، سروری کنی
جنامت «محمّد» است و محبت مرام تو
بر قلب های عاشقمان مهتری کنی
.حسن ختام این غزلم ربّنای توست
ای کاش با تبسم خود داوری کنی
***سید مهدی نژادهاشمی***