من اسیر غصه و بی قرارم    روی خاک این قفس سر میذارم
من  روزه دار و مست یار     دل خیره وقت دیدار
با تازیانه می کنم افطار
واویلا
زخمی قساوتِ؛ پر و بالم     زیر تازیانه ها شد سوالم
ای خدا نشناس بدنام    من حاجی مست احرام
وای چرا دادی تو به من دشنام
واویلا
شب نشین گوشه ی تار غربت    دست و پا زدم به خون  تو اسارت
من  بی نصیبم از مهتاب   با روضه های موج آب
این لحظه ها می خونم از ارباب
واویلا
********
شاعر: رضا تاجیک
منبع: بي پلاك