هر كه خود را بيشتر پابند دِرهم مى كند

بيشتر خود را اسير محنت و غم مى كند

وه چه بدبخت است آنكه با وجود ذات حق

سر بر دون همّتان از بهر نان خم مى كند

روزى هر روزه ما را دهد روزى رسان

در عوض روزى زعمر ما و تو كم مى كند

گريه ابر بهاران بين كه از همبستگى

چشمه، نهر و نهر، رود و رود را يم مى كند

در ضمير خويش هرگز ره مده فكر گناه

فكر هر كارى تو را بر آن مصمّم مى كند

از «فَمَنْ يَعْمَل» كه حق فرموده در قرآن بدان

خير و شر را ذات حق تفكيك از هم مى كند

تفرقه هرجا فتد كارش زهم پاشيدگى است

اى بنازم آن كه با حق رشته محكم مى كند

(ژوليده نيشابورى)