ای کان ادب چو نشده خو دباخته ای تو    
شمشیر غمت را برخم آخته ای تو
مثل دل بیچارة من ای گل زیبا
صدپاره بهر جا ورق انداختة تو
مانند قفس بود جهان بر تو عزیزم
 از این قفس تنگ برون تاختة تو
در حالت پیری تو مرا ترک نمودی
این قد چو سروت که چمن ساختة تو
بر آتش غم روز ازل پر زده ام من
پروانه صفت سوختم و خواستة تو
بهتر نگرم روی تو زیبا شده بازم
برروی دلم وه که چه آراستة تو
دیگر نتوانم ببرم عمر بپایان
این ماندة عمر بغمت کاستة تو
بر این پدر پیر نشاید که بنازی
بازآ بسخن گو به که پرداختة تو
با خاک تو یکسان شدة ایمه تابان
زان بیدق حق بر فلک افراشتة تو
دیوانه غزل گو زغم شاه شهیدان
بر قبر حسین همچو که دلباختة تو
حاج رضا هشیار