اى يأسِ من خسته به دنبال اميدت
 بايد چه کند آنکه نه ديد و نه شنيدت
 رؤياى من آويخت ز هر باغ و بهارى
 اما گل نرگس! تو کجايى که نديدت
 تا کى بنشينم به اميدت که بيايى
 تا کى بنشينم که بيايى به اميدت!
 شب در شده و ماه بر آن روزنۀ قفل
 پيداست فقط تکه ‏اى از صبح سپيدت
 پيداست که می‏رقصد و نزديک می ‏آيد
 از روزن در روشنى شاه کليدت!

شاعر : سید محمدحسین ابو تربی