آه میگردد به دور سینه ام
میچکد تصویر از آئینه ام
معرفت نوشیده ام از ابرها
می روم زائر سرای صبرها
آنکه تا پا بر سر دنیا نهاد
این زمین را افتخار سجده داد
گفت جز الله نبود هیچ اله
عصمت پیشانی ام باشد گواه
نام او آمد ز بالا های دور
سمت یثرب با طبقهای طهور
نام او ثقل پر جبرییل شد
بر زبان جد او تنزیل شد
فاطمه مانند رودی از عسل
چشمه ای کوچک گرفته در بغل
چشمه ای معصوم و مظلوم و صبور
چشمه ای دنبال تشنه گر چه دور
چشمه ای هم زاد روح بوی سیب
جامع اضداد مشهور غریب
چشمه ای در هر تپش آئینه جوش
در اراضی ازل دیرینه جوش
چشمه نه دریای مروارید جوش
صد هزاران نوح را کشتی فروش
چشمه نه دریای موسی نیل کن
جرعه اش یک قطره را جبریل کن
ای جوان سبز پوش مو سپید
اشهد انت الشهید ابن الشهید
اولین طغیان رود کوثری
دومین احمد نه دوم حیدری
ای تو سوم شخص این جغرافیا
چهارمین شخصیت اهل کسا
جز تو معمار بنای صبر کیست
من روایت می کنم روح ترا
داخل تابوت مجروح ترا
ای کریم اهل بیت نازنین
رحم کن بر یا مذل المسلمین
بغض یک پروانه با بال کبود
دائما در چشم تو پر می گشود
ای اسیر شبه مردان کسل
خطبه هل من معین متصل
دست نامردی ز اقوام پلید
جا نماز از زیر تسبیحت کشید
زهر پاشیدند بر آئینه ات
گشته مسموم تحیر سینه ات
تیر بر تابوت تو آوار شد
دشت تابوتت شقایق زار شد
باز من دلواپس روح توام
زائر تابوت مجروح توام