طاعات ما اگر چه ز یاس و کسالت است
ما را فقط ز دوری و هجران ملالت است
بهره نمی برم ز مناجات نیمه شب
وای از عبادتی که سراسر کسالت است
این نفس بد مرام مرا پیر خویش کرد
عمری که رفت حاصل دنیا ضلالت است
وقت دعا به غیر به مشغول می شوم
این بی توجهی به تباهی دلالت است
من در خور ضیافت خوب تو نیستم
شرمنده ام ز امدنی که بطالت است
قصدم نبود روبروی تو بایستم
این جرم بی حساب ز روی جهالت است
باید کسی کرم کند و واسطه شود
طاعات من که مایه شرم و خجالت است
خوش بخت بنده ای است که رزقش حسینی است
حب الحسین عاقبت او را کفالت است
دین بی ولای فاطمه کفر مسلم است
ایمان فقط به نام علی با اصالت است
دور فساد و فتنه گری ها سر آمده
دل ها به انتظار امیر عدالت است
کی می شود بیاید و ما را نشان کند
ما را کنار سفره خود میهمان کند

شاعر : احسان محسنی فر