مرا به بند می کشی که از خودم   رها کنی
  به سنگ می زنی چرا که از سرت جدا کنی؟
  چو یک کتاب پاره ام  ، صحافی ام نمی کنی؟
  به وازه های خسته ام   مرکّبی  عطا  کنی
  گریز هر نگاهمی ، چه می شود اگر تو هم،
  شکوه یک شکوفه را  به دست یک گدا  کنی
  نسیم یک نگاه را به  مشته خاک من  بپاش
  جوانه های هرزه اش   به آیه ای   دوا کنی
     دلم که پاره پاره شد  ، به چشم های خود بدوز
 چه خوب  تا قیامتی   برای دل    به پا کنی
  نماز پا شکسته ام   به دست تو   نمی رسد
  چه می شود که  کفش او   به یک نفس  طلا کنی
  به کوله اش گذاشتی  تمام آرزوی   من
  ظهور کشتی اش کجا  ، تو  نوح  ناخدا کنی

شاعر : علیرضا پیش بین