زهر است چو همنشینِ جانم حسنم
می‌سوزد ازو که استخوانم حسنم
چون طاقت دیدن سرشکت نتوان
ای وای ز دست ناتوانم حسنم
خون‌ها که من از گلو برون می‌ریزم
هر قطره بُوَد بحرِ بیانم حسنم
من مرغِ مدینه بودم این شهرِغریب
عمریست که گشته آشیانم حسنم
از بس که ز جورِ دشمنان خسته شدم
شاید نفسی زنده نمانم حسنم
از بهرِ تو ای یتیمِ من می‌گریم
بر فصل غریبی‌ات جوانم حسنم
من لحظه‌ی جان دادن خود در فکرم
بر مهدی تو دل نگرانم حسنم