باده گاهی زعِنَب هست گهی از رطب است
این همان است که در روی تو لب روی لب است
دم کشیدند همه سبزدلان در هیئت
چای سادات اگر سبز نباشد عجب است
جام من هست کنون مثل دو تا عاشق مست
چشم از باده ی رخساره ی تو لب به لب است
زلف در زلف و نظر در نظرند اهل نظر
رفتن و آمدن ما به برت شب به شب است
ابرویت حامی فرمان نگاهت شده بود
قتل ما را سر کویت سبب اندر سبب است
شِکَّر فارس چو تُجّار برم سوی حجاز
فارسی شعر بخوانید نگارم عرب است
خَم ابروی تو ای دوست خُم وارون شد
فتحه و ضمه تماماً طرب اندر طرب است
بو سه از دور دهم نیست اگر پای سفر
لب ارادت برساند چو قدم بی ادب است
تاک بنشان سر قبرم که مرا روز جزا
چشم امید شفاعت به دخیل عِنَب است
هر که مقتول شما نیست سرش سبز مباد
عاشق سرخ زبان ست که سید نسب است
رنگ افشاندن ما فرصت ابراز نداشت
گرچه هر دیده که عاشق شده فرصت طلب است
ذوالفقار تو دو دم دارد عیسی یک دم
پس اولواالعزم زشمشیر تو یک دم عقب است
طفلک اشک چو سر کرد در این تر حالی
جای آن است که من جان دهم از سرحالی
کن گسیل از پی این صید سپاهی گاهی
سدّ معبر بنما برسر راهی گاهی
من به ایوان طلای تو محک خواهم زد
زرگری نیز کند کفتر چاهی گاهی
در مناجات تو من نیز قد افراشته ام
می دمد بر لبه ی چاه گیاهی گاهی
با همه رو سیَهی زینت رخسار توام
می شود خوبی رخ، خال سیاهی گاهی
وعده ی وصل تو می پرورم اندر سر خویش
می گذارم به سر خویش کلاهی گاهی
دائم آن نیست که سر را بزند بهر گناه
سر زند شه به گدا روی گناهی گاهی
من به ابروی کجت سخت پناهنده شدم
 می شود تیغ کجی نیز، پناهی گاهی
آهِ من رفت نجف تا که طواف تو کند
گردبادی شود از شوق تو آهی گاهی
در محیطی که کنی سجده به خود ز اعجازت
بال جبریل بَدَک نیست به زیراندازت
کعبه باید که چنان قبله نما رقص کند
بیت بیتم شنود بیت خدا رقص کند
طرب کثرت ما ذوق توَحُّد دارد
دل جدا، دیده جدا، سینه جدا رقص کند
میکده بار شتر گشت و سبو شد سیّار
بی سبب نیست که اُشتر به چرا رقص کند
دفِ من تر شد و زین تر شدنش دفتر شد
پس نگوئید که این شعر چرا رقص کند؟!
در غدیر از سر زلف تو چه معنی که نرفت
کاکُلی نیز سر کرببلا رقص کند
بر سر دست پدر کرد علی اصغر رقص
مثل بسمل که به صحرای منا رقص کند
تو علی با نوه ی خویش تلاقی داری
روضه ای سخت حجازی و عراقی داری

شاعر : محمد سهرابی