علی زیباترین نامِ جهان است
علی آن حلقه ی احمد نشان است
جهان چون یک صدف، دل بحرِ هستی
علی دُردانه ی دریایِ جان است
چو در غلطد به خون از شوقِ دیدار
که "فُزتُ رَبّ" زِ لب هایش روان است
چه گویم از درونی پر تلاطم
که نَم از آبِ کوزه در عیان است
دلم امشب قرار از دست داده
سرشکِ دیده آگه از نهان است
بیا دست از سرم بردار ساقی
که امشب وقتِ" مولا اَلْاَمان" است
به گردابِ رخش آشفته ام من
که فصلِ دیده چون فصلِ خزان است
دگر طفلان امیدِ نان ندارند
شبِ کوفه به فریاد و فغان است
سحر شد، لحظه یِ وصل است برخیز
لبت بگشا که هنگام اذان است
به دستِ ظلم شمشیری رسانید
علی در سجده، دل در آسمان است
دگر باید بکوچم از سیاهی
که نورِ ایزدی در بیکران است
دو دستم تا فلک بگشوده ام من
که ماندن بی محمّد، بس گران است
خوشا نازِ دو چشمانِ حبیبم
که از خوبی به از حورِ جنان است
اگر نامِ علی هر لحظه گویم
دلم لبریزِ عشقی بیکران است
خدایا قسمتم کن وصفِ مولا
که یادش برتر از صدها بیان است
خدایا تشنه ی یاد علی ام
ز کوثر قطره ای بهتر ز جان است