امامم به خدا ماه زمان است  انيس بي کسان است
ولايش به دلم دُرّ گران است کريم مهربان است
که عشقش به دل شيعه روان است  به هر غصه خزان است
جوان اول اهل جنان است به جود و به کرم فوق بيان است
که حسرت به دل پادشهان است
به پشت در او حاتم طايي پي يک لقمه ي نان است
نگو که بي نشان است حريم گنبدش تا آسمان است
امير لا مکان است به صلحش فاتح کل جهان است معاويه ز دستش در فغان است

خدا دوخته بهر تو عبايي عمامه و قبايي به رويش بنوشته که تو سلطان سخايي
امام مجتبايي اميدم به صف روز جزايي و عزيز مرتضايي کريم اوليايي
به قلب انبيايي نواي بي نوايي و اميد دل زينب به صف روز جزايي
به صبرت پايه ريز کربلايي همه عشق مه غار حرايي
تو قبله به صفا و مروه و نور و منايي کرم را تو خدايي
امام حضرت خون خدايي به حق جلوه نمايي شده شخص اباالفضل علي تو را فدايي 

همه عالم امکان همه شمس و مه و باد و مه و نسيم و طوفان
همه در صف پيمان   يهودي ومسيحي و مسلمان
همه سائل و سلطان ز آدم تا سليمان ز عيساي نبي تا به خليل و پور عمران
جميعاً ز رسولان همه ز نسل انسان به هر کاخ و به ويران
  و حتي عالم وحش ز حيوان به پاي سفره ي لطف حسن گرديده مهمان
بود رحيم و رحمان خوش آوازترين قاري قرآن
رود خنده کنان گريه کنش به باغ رضوان
فساد و فتنه ي جنگ جمل را داده پايان

نديدي به جمل که او چها کرد رضا قلب خدا کرد
شعف در دل خسته ي علي مرتضي کرد
دوباره زنده ياد لافتي کرد عجب گرد و غباري در آن جنگ به پا کرد
اهانت به دل عايشه را حسن روا کرد
حسن محمل او را به يدش ماتمسرا کرد
بگو الله اکبر که چار پاي شتر را او جدا کرد علي را به رخ دشمن او قبله نما کرد
بگويم حرف آخر جمل را مجتبي کرببلا کرد

شاعر : رضا تاجیک