به خدا شکند دلِ عالمی، ز تحمّلِ داغ گران تو
که تو می‌روی و همه فلک، شده آینۀ نگران تو
چو زمانه نجسته قرین تو، چه کمان کشد از پی کین تو؟!
که زمین شده داغ نشینِ تو، که فلک همه ناله‌نشان تو
که رسد به حقیقت ذات تو، به مکاشفۀ کلماتِ تو؟
به کتاب خدا، حسنات تو، سخنانِ خدا به زبان تو
!تو مرادی و پیر و پدر،علی، دو جهان صدف و تو گهر، علی
به خدای علی که مگر علی، نرسد به علوِّ جهان تو
چو زمین شده گرد رهت زمان، نرسد به در تو ره گمان
که طبق به طبق نهد آسمان، به تصوّر رفعتِ ‌شان تو
دو جهان شده صید کمند تو، دل ما همه بستۀ بند تو
به شفاعت نام بلند تو، به ضمانتِ لطف و ضِمان تو
به قیام قیامت قامتت، که رها نکنم به قیامتت
که به سایۀ امنِ امامتت، برسم بَرِ حرزِ امان تو