آه كشتند مولا را ، همسر زهرا را
ديشب فضا را غرق ِ سوز و ساز مي كرد    
گه ديده را ميبست و گاهي باز مي كرد
ديشب علي با فرق تا ابرو شكسته    
مي رفت نزد همسر پهلو شكسته
ديشب كنار حجره زينب زار مي زد    
از فرط غم سر بر در و ديوار مي زد
ديشب علي بوسيد چشم مست عباس    
دست حسينش را سپرده دست عباس
ديشب علي با زينبش راز مگو داشت   
گويا سخن از بوسه ي زير گلو داشت
ديـشب حكـايت از يزيد و ملك ري بود    
صحبت ز قرآن خوانـدنِ بالاي ني بود