صادق آل زهرا فرزند مرتضایم         کنج غربت انیس سوز زهر جفایم
ز فرط پیری کمرم خمیده      ز پا نشستم نفسم بریده
دگر زمان اجلم رسیده
آه وا غربتا وا غربتا
عمری برمن گذشت ویک روزخوش ندیدم    بااین زانوی لرزان پشت مرکب دویدم
سرشک غربت همه دم فشاندم       ز کوچه خود را به زمین کشاندم
به یاد آن شب ز رقیه خواندم
آه وا غربتا وا غربتا
تار و پود مرا با چنگال غم دریدند       حتی سجاده را از زیر پایم کشیدند
در آن شب تلخ که پر از بلا بود        حریم من در دل شعله ها بود
دلم به یاد غم کربلا بود
آه وا غربتا وا غربتا