آسمونا بیقرارند کبوترا پرواز می کنند     زائرا بیاین که دارند در بقیع رو باز می کنند
بارونیه آسمونش      لب پنجره ایوونش     عالمیه روضه خونش
وای چه حکایتی     وای چه زیارتی    وای عجب غربتی
بیاوببین مدینه چه اشکی این مردم میریزند       توبقیع دارندبرای کبوتراگندم می ریزند
بی ضریح و بارگاهه       این زیارت اگه کوتاهه     لبریزه از اشک و آهه
حرف دلتو دوباره بگو    از خاک پر از ستاره بگو    از حرمی که نداره بگو
وای چه حکایتی       وای چه زیارتی       وای عجب غربتی
یا امام صادق آقا چرا شب غم سر نمیاد            حرمی نداری اما ازم که کاری بر نمیاد
سمت بقیع پر کشیدم     رو به قبر تو سلام میدم       تنها تویی تو امیدم
باز به خاطرت می باره بقیع   باز یه زائرت کنار بقیع    سر میذاره رو دیوار بقیع
وای چه حکایتی     وای چه زیارتی    وای عجب غربتی