ای نفست بـاعث بـودِ جـهان
زُلف حیات همگان بست توست
رزق دو عالم همه در دست توست
نـور ملک از یَـد بیضایی ات
از نـفـسِ سبـزِ مسیحـایـی ات
آدم و خـاتم همـه دیـوانـه ات
سـاقـی کـوثـر دَرِ مـیخـانه ات
دام بـلا سلسله ی مــوی تـو
قبـله ی عـالم خـم ابـروی تو
جلوه ی لبخند تو طـاوس عـشق
نغمه ی زیبـای تو نـاقـوس عـشق
گـردش چشمان تو مـأوای ما
عشق تـو سجـاده ی دلـهـای مـا
ای به فدایت همه ی هست ما
رشته ی زلفت بِـده در دست ما
تا که چنین چهره نهـان مـی کنی
خـون به دل منتـظران مـی کنی
عشـق مجـسّـم ، پـسر فـاطمه
کی به شب هجـر دهـی خـاتمه
عـالم و آدم همه در انتـظار
کـی ز پَـسِ پـرده شوی آشکار؟
آه ببین ای شَـهِ هفت آسمان
کـفر گـرفته همه ی این جهان
گـر که بیایی و کِشی ذوالفقار
زیـر و زبـر مـی شود این روزگار
مـا همه مشتاق حضور تــوایم
منتـظـر روز ظــهور توایم
روز ظـهور تو فقط عیـد ماست
وَرنه که عیدم زهمین واژه هاست
سال نود هم سپری شد گذشت
کاش بیایی خلف چار و هشت