گر گناهى كردم و دارم، خداوندا ببخش

چون گنه را عذر مى آرم، خداوندا ببخش

پاى خجلت را روايى نيست بر درگاه تو

دست حاجت پيش مى دارم، خداوندا ببخش

گر گناهم سخت بسيار است رحمت نيز هست

بر گناه سخت بسيارم، خداوندا ببخش

چون پذيرفتار بدرفتار نادانان تويى

بر من نادان و رفتارم، خداوندا ببخش

پيشت از روز «الست» آوردم اقرار «بلى»

هم بر آن پيشينه اقرارم، خداوندا ببخش

بخششت عام است و مى بخشى سزاى هر كسى

گر به بخشايش سزاوارم، خداوندا ببخش

نااميدى بردم از ياران، كه مى اندوختم

روز نوميدى تويى يارم، خداوندا ببخش

آبرويم نيست اندر جمع خاصان را، ولى

آب چشمم هست و مى بارم، خداوندا ببخش

عالِمى بر عيب و تقصيرم تو، يارب! دست گير

واقفى بر غيب و اسرارم، خداوندا ببخش

گفته اى: بر زارى افتادگان بخشش كنم

اينك آن افتاده زارم، خداوندا ببخش

گر به دلدارى دل مجروح من ميلى نمود

بر دل مجروح و دلدارم، خداوندا ببخش

ور چشيدم شربتى بيخود زروى آرزو

زآرزوى خود، به آزارم، خداوندا ببخش

«اوحدى»وار از گناه خود فغانى مى كنم

بر فغان اوحدىوارم، خداوندا ببخش

(اوحدى مراغه اى)