کجـــاســـــت همــــدم تـــنهائیم که تنهایم
که از فراغ رخــــــش غم شـــــده سراپایم
 ســـــتاره شــــب تــــنهـاییــــم ســفرکرده
چگونه بی رخـــــــش امشب دمی بیاسایم
 نگاه من به در و دیـــــدگان من دریـــــــاست
ومن اســــــــــــیر تلاطــم به مـــــوج دریایم
 بسوخت بــــــال و پر مــــــرغ دل ز داغ فراغ
مریض و منــــــــــــتظر آن دم مســــــیحایم
 اگر چه شام فراغ است سخت و جانفرسا
به انتــــــــــــظار نســــــــــیم طلوع فردایم
 بهشت بی رخ مهدی(عج) جهنّم محض است
دگر چـــــگونه بــگویم که چیـــــــست دنیایم
 من از خــــــدای نـــخواهم بهــــشت را دیگر
اگــــــر نــــــگاه من افـــــتد به روی مــولایم